مثنوی حدیث درد، از دیوان عترت خورشید سرودۀ استاد محمد قدسی

حدیث درد

 

آی مردم! عشق می­دانید چیست؟

مرد راه عشق می­دانید کیست؟

 

آی مردم! مرد را معنا کنید

مرد صاحب درد را پیدا کنید

 

آی مردم! غم چه معنا می­دهد؟

عشق در اینجا چه فتوا می­دهد؟

 

غربت و غم چیست در فرهنگ درد؟

می­نمایند از چه رو همرنگ درد؟

 

غربت و غم گوئی از یک مایه­اند

آفتاب عشق را همسایه­اند

 

غم اگر چون کوه شد جایش کجاست؟

در کدامین سینة درد آشناست؟

 

گرچه می­­دانید از من بشنوید

پاسخی با لفظ روشن بشنوید

 

نی، غلط گفتم که لفظ اینجا کم است

پیش آن دریای معنا یک نم است

 

لفظ اگر دریاست کم می­آورد

عقل هم کی ره بجائی می­برد؟

 

حرف و گفت و صوت را برهم زنید

تا که بی این هرسه از او دم زنید

 

عشق اگر یک­دم نهد پا در میان

سرفراز ­آیم برون زین امتحان

 

 

بادة نابم دهد مستم کند

نیست چون گشتم ، ز خود هستم کند

 

تا در آن حال از غمش چون دم زنم

می­توانم شعله در عالم زنم

 

کیست کو این روزها دل­خسته است؟

پیش زهرای­­دلش بنشسته است ؟

کیست در آن خانة در سوخته؟

چشم در چشمان عشقش دوخته؟

 

اشگ او آرام می­آید فرود ؟

خیس می­ریزد برآن روی­کبود؟

 

کیست آن مرد­غم آن تنهاترین؟

از فراق یار خود شیداترین؟

 

یار او این روزها در بستر است

پیکرش مجروح دیوار و در است

 

یار او این روزها می­پژمرد

بهر آن تنها­ترین ، غم می­­خورد

 

یاعلی (ع)! ماجمله محزون توایم

در جنون عشق، مجنون توایم

 

چشم را از اشک پر نم می­کنیم

لختی از بار غمت کم می کنیم

 

از توغفلت کردن از خود غافلی­ست

باغمت سربردن اما خوشدلی­ست

 

در غمت ما نوبهار گریه­ایم

چشمه چشمه بی­قرار گریه­ایم

 

یاعلی (ع)!  تاغربتت ما را ببر

تا به مظلومیتت ما را ببر

 

برق مهرت زد ، که خاکستر شدیم

زیر باران نگاهت تر شدیم

 

از جنون آباد عشقت سرزدیم

سر برون از لاکِ  بال و پر زدیم

 

دل ترا دادیم و غم صاحَب شدیم

از رموز عشق پرمطلب شدیم

 

شوق تو در ما سلیمانی کند

روح ما را ، عشق درمانی کند

 

در غمت ما را شریک خود بدان

در کنار بستر زهرا(س) بمان

آمدیمت تا تسلایت دهیم

دل تسلا بهر زهرایت(س) دهیم

 

آمدیمت تا رواق خانه­ات

بادلی در عاشقی دیوانه­ات

 

بغض داریم و شبیه دِق شدیم

چون ترا ما از ازل عاشق شدیم

 

سینة ما را در آنجا کاشتند

عشق پاشیدند و غم برداشتند

 

باتو چون بودیم بالائی شدیم

لافتی گفتیم و اِّلائی شدیم

 

پیش پایت چِک چِک اشک غمیم

زخم غربت داری و ما مرهمیم

 

در غم تو عید را بگذاشتیم

بیرق سرخ و سیاه افراشتیم

 

ما که اَینَ الفاطِمیوّنِ توایم

عید را امسال دل­خون توایم

 

سفره­های هفت سین را تا زدیم

بر رسوم امسال پشت­پا زدیم

 

یا علی(ع) ! ما عید را شیون کنیم

رخت ماتم جای شادی تن کنیم

 

عیش را در این عزا سرمی­بریم

پای یاس خانه­ات غم می­خوریم

 

عید را امسال می­جوشیم ما

جای شربت بغض می­نوشیم ما

 

نیست برلبهای ما لبخند عیش

نیستیم امسال ما پابند عیش

 

عید ما بوی محرم می­دهد

قلب ما را یک نفر، دَم می­دهد

 

هرطرف گلبانگ ماتم می­زنیم

شهر را رنگ محرم می­زنیم

 

کوچه­ها یک­سر سیه پوشت شوند

بلبلانِ ناله ، هم­دوشت شوند

 

نسترن­ها با تو شیون می­کنند

خاک برسر،  سرو و سوسن می­کنند

 

 

در غمت اسب عزا را زین کنیم

تکیه را با نوحه­ها آذین کنیم

 

ما به زیر بار این غم تا شدیم

چون تو بی­زهرا(س)تک و تنها شدیم

 

در گلو افغان ما گل می­کند

بغض ما ، فریاد بلبل می­کند

 

برمسیح گریه­های بیشمار

مریم دلهای ما شد باردار

 

یاعلی(ع) ! ما چون تو گرم ناله­ایم

جانگدازِ هجر هجده ساله­ایم

 

سینه را رنگ شقایق می­زنیم

سرخ می­نالیم و هِق هِق می­زنیم

 

غم­گسار بی­کسی­های توایم

خون­دل از دلواپسی­های توایم

­

گوش ما را یاعلی(ع) ! چون چاه گیر

با شکوه راز خود همراه گیر

 

یاعلی(ع) ! فریاد کن اسرار را

ماجرای آن در و دیوار را

 

از چه میخ در حکایت می­کند؟

از کدام آتش شکایت می­کند؟

 

قامت خم گشته را تفسیر چیست؟

با طنابی بستن یک شیر چیست؟

 

ماجرای چادر خاکی بگو

زآن جسارتها و هتاکی بگو

 

ماجرای نامه و رَدِّ فدک

کوچه و سیلی، لگد­کوب و کتک

 

گرچه زین غمها ز پا افتاده­ایم

با تو در تشییع یاس آماده­ایم

 

دوش می­گیریم نعش لاله را

می­بریم از خانه هجده­ساله را

بازدیدها: 43