سرودۀ استاد محمد قدسی برای امام حسین (ع) – دیوان عترت خورشید

غيرتِ سرخ

خاك خونين ، قتلگاه لشکر خورشيد بود

كربلا رنگين زخون افسر خورشيد بود

ظهر بود و نينوا مي سوخت در هرم عطش

دشت شيون­پوش و حيران ، خواهر خورشيد بود

گاه در بالاي تل ، بر سر­زنان ، شيون­كنان

گاه گرم ناله ، بالاي سَرِ خورشيد بود

ذوالجناح آشفته­حال از خشم مي­زد سر به­سنگ

سخت دلتنگ از وداع آخر خورشيد بود

واي دل ، چون شد كتاب عشق بي­گلبرگ شد ؟

آه كز گل­واژه خالي ، دفتر خورشيد بود

خواند هَلْ مِنْ ناصِرْ اما ماند تنها ، اي دريغ!

ديگر از جانباز خالي ، كشور خورشيد بود

جاي دامان حرير كهكشان ، در قتلگاه

از خدنگ و چوب و خنجر ، بستر خورشيد بود

داشت ايمن تا به آخر ، خيمه­ها را از گزند

غيرت سرخي كه در نيلوفر خورشيد بود

دست صيّاد شقاوت ، شد برون از آستين

بر سر بشكستن بال و پر خورشيد بود

(قدسي)! آن سنگين­ترين داغي كه او در سينه داشت

سوز اصغرj بود و داغ اكبر خورشيد بود

بازدیدها: 15