سرودۀ استاد محمد قدسی برای امام حسین (ع) – دیوان عترت خورشید

ارغوان اسارت

در گوشة خرابة بي­سقف ، كودكي

اندوهگین ز رنج اسارت نشسته بود

چشم انتظار ، روي پدر ، كآيد از سفر

آن­جا در اعتكاف زيارت نشسته بود

يك­ سو نشسته زينبh عصمت ، به روي خاك

در اضطراب ، از غم آن طفل داغدار

سوي دگر ، خرابه­نشينان بي­پناه

يك سر هراسناك ، ز بيداد روزگار

شب بود و نور نقره­اي ماه بود و غم

سرپوش در طبق به سر آفتاب بود

قلب رقيه ، دختر خورشيد كربلا

چون موج در تلاطم و در التهاب بود

چون چشم او بر آن سر از تن جدا فِتاد

بُغضش شكست و رنج اسارت بهانه كرد

پيش پدر، دهان ز ملال سفر گشود

با او حكايت از اثر تازيانه كرد

از جور كوفيان نگون­بخت بي­وفا

از خيمه­هاي سوخته از شعله­ها و دود

از گوش­ها كشيدن آن گوشواره­ها

از دست پرجراحت و از بازوي كبود

در محفل خرابه­نشينان بي­پناه

كودك حديث حادثه مي­كرد و مي­گريست

آن­شب هر آن­كه نالة او را شنيد ، گفت

جان­سوزتر ز آه رقيهh ، نبود و نيست

آه از دمي كه غنچة بستان ني­نوا

نشكفته شد فسرده و افتاد از خروش

خود را فكند بر سر نوراني پدر

بيتاب­وار ، از نفس افتاد و شد خموش

بازدیدها: 15