سرودۀ استاد محمد قدسی برای پیامبر مهر و رحمت حضرت محمد (ص) – دیوان عترت خورشید

مولود پيامبر o

 

مژده اي­دل ، صبح شادي حلقه بر در مي­زند

مهر جان­پرور، علم بر دشت خاور مي­زند

 

ابر گوهر­بار، مي­بارد به دشت و كوهسار

لاله­ها را بر سر از ياقوت، افسر مي­زند

 

تا خُرامي شاد و خندان در خيابان بهار

بيد مجنون سايه­افشان پا به معبر مي­­زند

 

در گلستان سنبل آشفته را، دست صبا

از نوازش شانه بر زلف معطر مي­زند

 

فصل گلباران دشت و فصل جوش لاله­هاست

در نظرها، لاله رنگ دُرّ احمر مي­زند

 

نوبهاران بر بسيط خاك ، نقشي دل­پذير

از نگارين طرحِ ماني خوب و خوش­تر مي­زند

 

بس كه خرمن پشت خرمن گل به صحرا رُسته است

بر مشام جان، شميم روح­پرور مي­زند

 

نغمه­پرداز گلستان ، بلبل شوريده­ دل

دم به دم گل­بانگ، بر شاخ صنوبر مي­زند

دست افشان ، ساقي اشراق، از اكرام عشق

باده­نوشان صفا را ، مي به ساغر مي­زند

 

حَبَّذا، زين ارغوان­منظر كه از ديدار آن

جوش ذوق شعر ، از طبع سخنور مي­زند

 

مي­گشايد لب ، به وصف حضرت ختمي­مآب

آن­كه مَدحش ، مُهر نوراني به باور مي­زند

 

آن­كه باشد شاهد خلوت­گه بزم الست

آن­كه امشب مِهر او از بي­كران سر مي­زند

 

آن­كه نبض آفرينش از سر شب تا سحر

در هواي ديدن مهر رخش پر مي­زند

 

پرده بر­مي­دارد از رخسار، آن مِهر مُنير

پاي بر مهد زمین ، زَ الطاف داور مي­زند

 

امشب از ميلاد خود ، آن مير مُلك اِصطِفا

تيشه بر اركان كسري ، قصر قيصر مي­زند

 

ريشة كفر هزاران­ساله را امشب ز لطف

از دم شمشير عدل آن دادگستر مي­زند

 

آنكه امشب آتش زرتشت را در ملك فارس

مهر خاموشي ز ميلاد مطهر مي­زند

با طلوع خويش در بند افكند ابليس را

بند بر اعضاي آن گستاخ کافر مي­زند

 

مرحم راحت به قلب دردمندان مي­نهد

زخم كافر­­کُُش به قلب هر ستمگر مي­زند

 

خواجة بطحا و دست روزگاران تا ابد

سكة دولت به نام آن مظفر مي­زند

 

خسرو خوبان كه در دست كرامت­جوش او

سنگ­ريزه نعرة الله­اكبر مي­زند

 

نَيِّّرِِ برج نبوت در شب اِسراي وصل

پاي خود بر تارك چرخ مدور مي­زند

 

بارگاه قابَ­قُوسَينِ كمالش را فلك

چون گدا بر پاي‌بوسی ، دم­ به دم در مي­زند

 

نيست او را سايه­اي اما به هر­سو مي­رود

موكبي از ابر ، او را چتر بر سر مي­زند

 

نقطة آغاز ايجاد است و عالم ذره­وار

دور ، او را روز و شب بر حول محور مي­زند

 

ديده چون بگشود آدم در ميان آب و گل

ديد آن دل­بر دم از آئين داور مي­زند

هستيش دُري­ست بي­همتا كه درياي وجود

موج رحمت جوش از آن يك­دانه گوهر مي­زند

 

اُستن حنانه از تأثير هجرانش هنوز

آه و زاري مي­كند شيون مكرر مي­زند

 

(قدسي) امشب زآستانش گرچه دور افتاده است

درگهش را با خلوص از راه دل سر مي­زند

 

بازدیدها: 17