سرودۀ استاد محمد قدسی برای بانوی کربلا حضرت زینب (س) – دیوان عترت خورشید

وداع گل­ها

بيا بنگر برادر ، برگريزان گلشن خود را

دمي رفع عطش كن ، سرو ناز و سوسن خود را

وداع آخرين است و به چشمان تو مي­خوانم

كه پنهان مي­كني از كودكانت رفتن خود را

چو مي­دانم كز اين پيكار ، ديگر بر نمي­گردي

به تن كن پيش چشمانم ، كهن پيراهن خود را

زهر تيري كه آيد بر تنت ، برخويش مي­پيچم

چو مي­بينم تو را ، بينم به خون غلطيدن خود را

سُكينهh سر به زانو ، از غمت بي­تاب مي­گريد

چه مي­بيند ؟ كه سر داده­ست آه و شيون خود را

تو مگذارش كه ريزد اشك آتشناك از چشمش

كه مي­ترسم ، ز سوز اشك ، سوزد خرمن خود را

وفايش را تماشا كن ، كه از نيلوفر دستش

جدا كي مي­تواني كرد ، پاي توسن خود را ؟

سه ساله دخترت خواهد ، كه او را در بغل گيري

كنارش بر زمين بنشين و بگشا دامن خود را

به چشمان پر از مهرش ، جوابي گو ، كه مي­بيني

ميان دست­هاي كوچك او گردن خود را

بازدیدها: 11