عاشقان موسم ديدار گذشت

 

رمضان ماه مناجات گذشت

ماه مقبولي طاعات گذشت

 

رفت ماهي كه به هنگام سحر

داشت از بهر دعا ، فيض اثر

 

لحظه­ها بوي گل مريم داشت

دل ما خوب­ترين هم­دم داشت

 

هم­دمي چون شب گیسوی نگار

روز و شب زمزمه در خلوت یار

 

 

كو به گل­دسته نواي سحري؟

كو ز مرغ سحري نغمه­گري؟

 

كو دگر زمزمه در كوي سحر؟

پرسه در كوچة گيسوي سحر؟

 

وقت خوش بود، ولي زود گذشت

ماه مهماني معبود گذشت

 

شب قدرش ، چه اهورائی بود؟

در دمش روح مسيحايي بود

 

چقدر زمزمه­ها لذت داشت؟

لحظه­ها ، عطر گل الفت داشت

 

صوت قرآن ، به فضا مي­پيچيد

چشم عشاق ، خدا را مي­ديد

 

مرغ عرشي به زمين مي­آمد

روح ، از عرش برين مي­آمد

 

چشم اگر گرية حاجت مي­ريخت

فيض ، از ابر اجابت مي­ريخت

 

اهل دل غرق مناجات و دعا

بود ، آمين به لب ماذنه­ها

كو دگر خلوت عرفاني شب ؟

با خدا ، گرمي نجواي طلب ؟

 

ياد پرشوري طاعات ، به­خير

مستي از جام مناجات به­خير

 

ياد باد آن­كه به خلوت­گه راز

بود چون جویِ روان ، اشك نياز

 

ياد باد آن­همه توفیق دعا

سبحه­گرداني مردان خدا

 

بعد از اين نور ندارد آفاق

رونقي نيست به كار عشاق

 

بعد از اين ، اهل دعا ، محزون­اند

محرمان سحري دل­خون­اند

 

بعد از اين ، خلوت شب ، بي­نور است

روز عشاق ، شب ديجور است

 

بعد از اين سوته­دلان گريان­اند

نوحة هجر، به شب مي­خوانند

 

بعد از اين اي سحر آرام مگير !

كه خموش است ، نواي شب­گير

نایدت چشمة اسرار به­ جوش

بي­شباهنگ ، بمان ، سرد و خموش

 

کز برت محرم افلاكي رفت

غم­گسار قفس خاكي رفت

 

مرغ شب ، صوت غم­افزا دارد

اشك ، از چشم فلق مي­بارد

 

اي سحر ! اي شب ! اي صبح ! اي روز !

كو شما را دگر آن جان­افروز ؟

 

عاشقان ! موسم ديدار گذشت

فرصت ديدن دلدار گذشت

عاشقان رمضان ! گريه كنيد

شد ز كف دُرِ گران ، گريه كنيد

 

عاشقان ، موسم هجران آمد

سي ­شب وصل ، به پايان آمد

 

سي­ سبد عاطفه ، سي بزم بهار

سي­ سحر زمزمه در محضر يار

 

سي­­ گل از باغ طرب پژمردند

نغمه­ها ، زمزمه­ها ، افسردند

گل شاداب دعا باران خورد

باغ سرسبز عبادت افسرد

 

طاقت از دست شد ای سینه ! بسوز

دل ، بر آن یار سفر کرده بدوز

 

يا اباصالح f! اي حجت حق !

اي به کُونَین ، ولي مطلق !

 

روزه­داران غمت را بنگر

عاكفان حرمت را بنگر

 

بي ­تو ما عيد نداريم ، بيا

جز­ تو اميد نداريم ، بيا

 

روي بنما كه غمت ما را كشت

انتظار قدمت ما را كشت

 

طبع (قدسي) ز تو گوهر­ريز است

شعرش از مهر رخت لبریز است

 

بازدیدها: 21