اكرام كنيد ، شعر موزون مرا

با سفسطه نشكنيد ، قانون مرا

 

عنقاي تخيلّم به قاف معناست

سنجيده كنيد نقد ، مضمون مرا

یک دسته بهشت جاودان می­خواهند

یک دسته ز دوزخش امان می­خواهند

 

بی­نام ونشانند ، گروهی که ز دوست

او را ز همه کون و مکان می­خواهند

ای دوست ! مگو از تو مرا یادی نیست

در شیشة من ، جز تو پری­زادی نیست

 

دل­شاد از آنم ، که به ویرانة دل

جز گنج غمت ، نقطة آبادی نیست

از زلف تو ، پیچ وتاب ، ما را کافی­ست

از چشم تو ، نیم­خواب ، ما را کافی­ست

 

در طاقت ما ، میکدة نوش تو نیست

یک بوسه بر آفتاب ، ما را کافی­ست

مجنون مرا ، لیلی دوران پر کرد

با نقش قدم ، بادیة جان پرکرد

 

هر جا به دل از حیرت خود خالی دید

چرخی زد و با سروِ خرامان پر کرد

آنان که ز دهر ، عافیت می­خواهند

محجوب ز آیات کلام الله­اند

 

خوانند بسی لَقَد خَلَقنَا الانسان

افسوس ز فی کَبَد چه نا­آگاهند

گر نیمه شبی ، قبله کنی ابرویش

هنگام سحر ، چنگ زنی بر مویش

 

زین کوچه اگر ، ره به سلامت ببری

چون صبح شود ، فاش ببینی رویش

امشب شب قدر است بیا زمزمه کن

دل از همگان برکن و ترک همه کن

 

چون درک شب قدر بود بس مشکل

آسانی آن را طلب از فاطمه کن h

با آن­که به باغ عشق ، پیمان بستم

کز شاخة گل ، پاس دهم تا هستم

 

بشکفت گلی ، که از برای چیدن

بی­تاب ز آستین ، بر­آمد دستم

یک بوسه اگر به قیمت جان باشد

جان دادنم از برایش آسان باشد

 

صد جان اگر از برای یک بوسه دهم

بر موت قسم ، که باز ارزان باشد

شب­های نیاز چون­که طولانی شد

دریای دلم ، ز راز ، طوفانی شد

 

تاریکی این خانه که یلدائی بود

از پرتو گریه­ام ، چراغانی شد

ای داغ ! دل مرا چراغانی کن

با سوز ، مرا به سفره مهمانی کن

 

غم نیست که با تو عمر من کوتاه ­است

در سینة من ، تو عمر طولانی کن

رفتم به نيستان ز پي ناله به پيش

حاصل نشد از كاوش من جز تشويش

 

حيران شده يك لحظه به خود برگشتم

ديدم همه ناله و نيستان در خويش

مي­خواستمش ترك تمنا كردم

چون يافتمش از همه حاشا كردم

 

بيهوده به هر سو ز پي­اش مي­گشتم

او را به درون خويش پيدا كردم

با روي گشاده ، بس پريش­احوالم

خون مي­خورم و كسي چه داند حالم ؟

 

چون ني ، كه به بزم عشق دل محزون است

مي­خندم و با خندة خود مي­نالم

بودم به جواني همه سر­مست غرور

كردم به هوس ، از پل پنجاه عبور

 

خون مي­خورم از آنكه نشد برمن باز

دروازة شهر نور­باران حضور

ای ماه ! سرا پای تو را می­بوسم

چون هاله ، همه جای تو را می­بوسم

 

پیراهن ساحل ، چو ز تن برداری

رود آیم و دریای تو را می­بوسم

از من به تو اي دور جواني ! بدرود

تو رفتي و اَندوه تو جانم فرسود

 

فرياد كه هر روز كه بگذشت زعمر

بر فاصلة من و تو و دل افزود

پيمانه­ام از عشق و جواني پر بود

از بادة شور و شادماني پر بود

 

افسوس نيامدي سراغم ، اي ­دوست !

آن­روز ، كه دل زمهرباني پر بود

از عمر عزيز ، رفت پنجاه بهار

بر چهره ز پيري بنشسته­ست غبار

 

بگذشت جواني و صد­افسوس ، چرا ؟

نشناختم از اين زر ناياب ، عيار

افسوس كه عمر ، ناگهاني طي شد

در بي­خبري، دور جواني طي شد

 

زد حلقه به در، پيري و آورد پيام

ايام غرور و سرگراني طي شد

ترسا­بچه­اي دل مرا مجنون كرد

دل خون شد و دم نزد كه با او چون كرد ؟

 

تا آنكه عنان­گسسته در آخر كار

زنار ز جيب خرقه ، سر بيرون كرد

از عمر عزيز، گرچه پنجاه گذشت

در صحبت پيران دل­آگاه گذشت

 

زين عمر كه بگذشت ندارم گله­اي

زيرا كه سراسر خوش و دلخواه گذشت

سهراب ! صداي پاي آب آوردي

مضمون بلند شعر ناب آوردي

 

كاشان چكامه بر تو مي­نازد و تو

از قمصر شعر نو ،گلاب­ آوردي

با عكس تو زينت شده كاشانة چشم

پر شد ز مي حسن تو پيمانة چشم

 

يك لحظه مباد از نظرم دور شوي

كز پايه خراب مي­شود خانة چشم

مستم ، زمن دلشده پيمانه مگير

پيمانه ز دست من ديوانه مگير

 

آبم اگر از سر گذرد باكي نيست

از چشم تَرَم گرية مستانه مگير

 

بازدیدها: 21