سرودۀ استاد محمد قدسی برای سالگرد عروج ملکوتی حاج اسماعیل دولابی (متوفی 1381) – دیوان عترت خورشید

به مناسبت یکمین سالگرد عروج مرحوم دولابی

 

اي نديم سالهاي پيش من

بازتاب عقل دور­انديش من

 

امشبي را با دلم ، كُن محرمي

هم­زباني ، هم­صدايي ، هم­دمي

 

يك طپش ، قلب مرا هم­راه باش

هم­نواي سينة پر آه باش

 

پيش من ، امشب دلي شيدا بيار

طور احساس مرا ، موسي بيار

 

بس كه امشب موج­خيز مطلبم

تا نگويم ، نشكند تاب و تبم

 

از دل امشب سوختن را ياد گير

عاشقي آموختن را ياد گير

 

همچو نِي ، كن ناله از درد فراق

رود رودي كن ز درد اشتياق

 

غسل كن ، در چشمة تعميد عشق

شستشو كن در شط خورشيد عشق

 

رُو ، وضو در چشمه­سار اشگ ساز

چشم خود را ، جويبار اشك ساز

 

لحظه­اي سر در درون خويش كن

ريشه در صبر و سكون خويش كن

 

يك نفس ، گر سر بري در لاك خود

از دل خود ، بشنوي پژواك خود

 

در دل درياي خود ، پارو بزن

خويش را پيدا كن و هوهو بزن

 

از قساوت­ها ، دلت را پاك كن

رو به خلوت­خانة ادراك كُن

بايد اول از علايق بگذري

تا به اسرار حقيقت ، ره بري

 

در بقاء جسم خود ترديد كُن

روح را پيدا كُن و تاييد كن

 

از تن خاكي ، برويان روح را

دَر دِلِ كشتي نشان ، اين نوح را

 

باورت گردد ، كه روح افلاكي­است

بي­نشان از رنگ و بوي خاكي­ست

 

باورت گردد كه بايد ساده شد

تا عروج روح را آماده شد

 

باورت گردد كه نامت آدم­ست

عَلَّم­َ­الاِنْسانَ مالَمْ يَعْلَمْ ست

 

گر به سّر آفرينش ، ره بري

خلقت خود را نگيري ، سرسري

 

ربَّنا خوان ، با سحر هم­ناله­اي

صاف­دل ، چون قطره­هاي ژاله­اي

 

سينه­ات را مسجد­الاقصي كني

درك سُبحانِ الَّذي­اَسري كني

هر نفس ، آيد به گوشت از درون

اين ندا ، انّا اليه راجعون

 

لب به آهنگ نيايش ، باز كن

نغمة انّا فَتَحْنا ساز كُن

 

گر كه مي­خواهي ، شهودي تازه را

زير پا نِه ، شهوت آوازه را !

 

تا بداني ، عشق بي­جغرافياست

عشق ، يك بالاييِ بي­منتهاست

 

آشتي با ايل اشگ خويش كُن !

رو به دل ، دست گدايي پيش كن !

 

در درونت ، ره مَدِه تشويش را !

درك كن ، راز هبوط خويش را !

 

كز چه در اقليم دنيا آمدي؟

از كدامين سو ، به اين­جا آمدي؟

 

قصة امروز و فرداي تو چي­ست؟

آنكه مي­خواند برايت قصه ، كي­ست؟

 

دلبر از كي با دلت آميخته؟

رشته كي بر گردنت آويخته؟

كي تو را رنگين­زباني داده است ؟

بر لبت ، قالوا بَلي بنهاده است؟

 

بامدادان ازل را درك كُن

شامگاهان عدم را ترك كن

 

بي­شمال و مشرق و غرب و جنوب

رو به سمت مرزهاي بي­غروب

 

آية تنزيل را تفسير كن

خواب گندم­زار را تعبير كُن

 

خواب آدم ، خواب حوّا در بهشت

ميوه­چيني ، از درخت سرنوشت

 

داستان گرم و گيراي هُبوط

غربت انسان ، به صحراي هبوط

 

رفته ديروز تو ، فرداها كجاست ؟

سرزمين سبز روياها كجاست؟

 

گر كه اين سير و سفر ، كامل كني

خويشتن را سالك واصل كني

 

تازه دريابي ، كه دولابي كه بود؟

آن گل ، بستان شادابي كه بود؟

بود او از ايل پاكِ اوليا

از تبار تابناك اتقيا

 

در زمان بود و برون بود از زمان

در مكان ، مي­زد قدم در لامكان

 

كرده بود از پهنة طوفان عبور

بود جايش ، ساحل درياي نور

 

فارغ­البال از مقال و قال بود

شمع جمع ما ، به شور و حال بود

 

گام آن­سوي فنا ، برداشت او

پا بر اعصار و قرون بگذاشت او

 

پاي تا سر ، باده­نوش عشق بود

چون خم مِي ، جُنب و جوش عشق بود

 

چشم او سرشار بود از موج راز

عقده از دل­هاي ما ، مي­كرد باز

 

چون خليل از دل توكّل كرده بود

آتش نمرود را گل كرده بود

 

زاشتياقش ، غنچه از جا مي­پريد

صوفي گل ، خرقه برتن مي­دريد

از عروج او كنون يك­سال رفت

پيش ما ، هر لحظه چون يك­سال رفت

 

از ميان بزم ما ، آن شمع ما

رفت و پاشيده­ست از هم جمع ما

 

واي من ! آن خوش­زباني­ها چه شد ؟

آن­همه شيرين­بیانی­ها چه شد ؟

 

كو دگر ، آن مست ميناي ازل ؟

باده­نوش حافظ از جام غزل

 

كو دگر آن نخل پر ايثار فيض ؟

نكته­دان ، شعر پر اسرار فيض

 

رفت و از معني دگر آوازه نيست

درگل عرفان ، شميم تازه نيست

 

رفت و بي­او ، محفل ما رنگ باخت

سينه­ها را ، داغ تنهايي گداخت

 

رفت و بي­او ، روز را گم كرده ايم

جملگي با شب تفاهم كرده ايم

 

رفت و بي­او ، باغ شيون مي­كند

بافه­هاي اشک ، خرمن مي­كند

رفت آن سروِ ستبر روزگار

جوشش خون ، در رگ سرخ بهار

 

رفت و بي­او كولي آواره ام

طفل دور افتاده از گهواره ام

 

رفت و با خود برد آرام مرا

دور كرد از عافيت گام مرا

 

رفت و از كاشانه ام آواره كرد

رشتة صبر و سكونم پاره كرد

 

بي­حضورش ، غم عذابم مي­دهد

دوري از او ، اضطرابم مي­دهد

 

دشت خاطر را سياهي­ها گرفت

خانة دل را ، تباهي­ها گرفت

 

رفت و افكند از طرب ساز مرا

ريخت درهم ، رقص آواز مرا

 

رفت و شعرم ، تاك بي­انگور شد

مثنوي­هايم ، شب بي­نور شد

 

(قدسي) اكنون در رثاي اوستاد

نبض شعرش ، از تكلم ايستاد

بازدیدها: 15