سرودۀ استاد محمد قدسی برای آیت الله ارباب (متوفی 1355) – دیوان عترت خورشید

در رثای آیه الله ارباب متوفی 1355

 

ساقیا لبریز کن پیمانه را !

وارهان از عقل ، این فرزانه را !

 

پر کن امشب جام صهبای سخن

تا زنم دل را به دریای سخن

 

از خم عرفان ، شرابم آرزوست

یک بغل ، مضمون نابم آرزوست

 

یک زبان خواهم پر از سوز درون

کز دهانم شعله­وار آید برون

 

من سخن­دان و سخن­ور نیستم

لیک مستم کن ، که دانی کیستم !

 

دیگر از خاموش ماندن خسته­ام

لب به گفتار از چه رو بربسته­ام ؟

 

ای زبان ! بشکن سکوت خلوتم

ترسم از دستم رود این فرصتم

 

ای زبان ِ بی­زبان ! لب­ باز کن

با عصای واژه­ها ، اعجاز کن

راه باز است ای تکلم ! ای صدا !

تا رواق گوش­ها ، با من بیا

 

امشبم حال و هوای دیگری است

این تب مستی ، ز جای دیگری است

 

خُمّ ِخیّامم به کف ، سر مست کرد

عطر عطارم ، برون از دست کرد

 

بایزید عشق ، از بسطام راز

پاسخ امشب می­دهد بر هر نیاز

 

بوسعید از مَحنه چشمک می­زند

عشق را بر لوح دل ، حک می­زند

 

یاد مولانائیم تا شمس برد

برد و در آغوش حیرانی سپرد

 

بلخ تا قونیه دست­افشانی است

غرق در تاب و تب عرفانی است

 

یاد محی الدین دلم را زنده کرد

روح را چون گوهری رخشنده کرد

 

امشب ای دل ! تا سحر با من بمان

از فصوص آن فصّ اوّل را بخوان

تا که دریابی مقام آدمی

معنی تام و تمام آدمی

 

با فتوحاتش تو چون کشتی نوح

می­روی تا قلّه فتح­الفتوح

 

عشق را چون دل ، تلّقی می­کند

مکّی و بلخی ، چه فرقی می­کند ؟

 

درمیان آری ، گر اکنون پای عشق

گوش جانت بشنود ، فتوای عشق

 

هست فتوایش که امشب از نیاز

روی کن بر تخته­فولاد از حجاز

 

بر سر هر تربتی ، گشتی بزن

گو به هر یک با زبان دل سخن

 

بعد بید آبادی و بانو امین

بعد میرفندرسک و رکن دین

 

سمتِ کاشی ، سویِ قشقائی برو

لیک ، دور از هر من و مائی برو

 

بر شهیدان خدائی ، کن گذار

هر یکی را بوسه ده ، خاک مزار

رُو ، سوی ارباب ، حاج آقا رحیم

سرمه کَش در چشم بینش ، زان حریم

 

دیگر این­جا خویش را ، بی­خویش کن

یک نفس هم ، گر شده ، درویش کن

 

قبله ارباب حاجات ، آن­که اوست

کاشف جمع مهمات ، آن­که اوست

 

کاروان­سالار ره­پویان عشق

شمع بزم جمله حق­جویان عشق

 

بر مقام اُدخلی ره یافته

سوی نفس مطمئن بشتافته

 

بود ، تالی تِلوِ عصمت درخصال

کوکبی رخشنده در برج کمال

 

از ره غوّاصی بحر شهود

جملة دانسته­ها را دیده بود

 

جامع معقول و منقول علوم

رتبه­اش در پرده از درکِ عموم

 

محضرش ارباب دل را کیمیا

رهروان راه حق را رهنما

مظهر انسان کامل ، روی او

روح ایمان مجسم ، خوی او

 

آن نماز جمعه­ها یادش بخیر

خطبه­های با صفا یادش بخیر

 

یاد آن صاحب­ دل بی­ادعا

خطبه­خوان رسته از روی و ریا

 

یاد باد آن لحن پر سوز و گداز

آن نماز و آن قنوتِ دل­نواز

 

آن­که چون پیغمبر والا مقام

می­گرفت از خَلق ، پیشی در سلام

 

(قدسی)! این مردان پاک و صاف­دل

رسته­اند از این جهانِ آب و گل

 

هست بی­حد ، وسعت پروازشان

نیست کس را آگهی از رازشان

 

کاش ، چشم لطف سوی ما کنند

تا گره از مشکل ما وا کنند

بازدیدها: 27