سرودۀ استاد محمد قدسی – اسیر – دیوان عترت خورشید

اسیر

 

برباد داد حادثه ، بود و نبود من

مشتی غبار مانده به جا از وجود من

 

این آسیای چرخ ، که دنبال دانه بود

چون سرمه نرم کرد همه تار و پود من

 

یک سینه حرف دارم و دارم دلی که هست

آئینه­وار محرم گفت و شنود من

 

آتش به آب، داشت سَرِ آشتی ولی

بامن بود به جنگ رقیب حسود من

 

مرغم که از اسارت تن رنج می­برم

کی گردد این قفس، پرو بال صعود من؟

 

ای آسمان! شبی به من آغوش باز کن

تا پر کشد ز مجمر تن، بوی عود من

 

از میان همه ، تنها تو را …

 

طوطیم را چشم حیرت ، سرمة آواز بس

عقدة خاموشیم ، چنگال این شهباز بس

 

سوز پنهان در دلم آتش زبانی می­کند

از بهار بودنم ، این شعلة آواز ، بس

 

گنج اسرار مگو ، خال لب آن دل­بر ­است

پیش رویم در نماز آن قبله­گاه راز بس

 

دیگران ،گر سایه­ساری چشم دارند از فلک

بر سَرِ من سایة آن قدّ ِسَرو ناز بس

 

بر سبک­روحی چو من، کو را هوای اوج­­ها­ست

جذبه­ای زان دل­ربا ، بال و پر پرواز بس

 

در ازل گامی به دشت دل زدی و تا ابد

نقش پائی کز تو ماند آن­جا ، مرا دمساز بس

 

روز اول شورشی انگیخت در ما شور عشق

حجت فرجام خیر ما ، همان آغاز بس

بازدیدها: 30