سرودۀ استاد محمد قدسی – عاشقانه – دیوان عترت خورشید

عاشقانه

تو زشیرین دهنانی و منم فرهادت

کام کی بخشیم؟ ای داد از این بیدادت!

دل درویش خود ای یار ! مبادا شکنی

که به آهی همه بر باد دهد بنیادت

نازم آن آهوی چشمان فسونکار تو را

که به دام افکند آن­را که شود صیادت

آفتابا نظری کن سوی این سایه­نشین !

تا به وقت سحر از صدق زند فریادت

قد سروت شود از جوی سرشکم سیراب

زین سبب تا به ابد، خم نشود شمشادت

همة کار تو دل بردن و پنهان شدن است

به جز این نکته ، مگر یاد نداد استادت ؟

آفرین بر تو که از عشق، حمایت داری

خوش سرشته­است قضا ، فترت مادرزادت

شاد باد آن­که ز غم پاک و رها خواست تو را

خون جگر باد هر آن­کس نپسندت شادت

باده­ای نوش و بزن بوسه به دست ساقی

تا ز بند غم ایام کند آزادت

چون نداری به دلت هیچ غمی جز غم عشق

می­فرستم غزلی نو ، به مبارک­بادت

(قدسی) و این غزل و سوز نهان در سخنش

تو بدان و تو بخوان و نرود از یادت

بازدیدها: 23