سرودۀ استاد محمد قدسی – حسن خداداد – دیوان عترت خورشید

حسن خداد

داری تو در دست زلفت ، سر رشتة بی­قراری

در این دل شب دلم را ، تا کی پریشان گذاری

حسن تو حسن خداداد ، بالای تو رشک شمشاد

دست خدایت مریزاد ، با این خداوندگاری

عشق تو کردم بهانه ، گشتم به سویت روانه

می­خوانمت عاشقانه ، با صد نفس آه و زاری

تا کی چنین بی­وفائی؟ تا کی در آزار مائی؟

این­گونه با ما چرائی؟ ما را به غم می­سپاری؟

از دیگران دل بریدم ، چون غنچه عزلت گزیدم

در انزوای غریبی ، دل ماند و بی­غم­گساری

در آرزویت منم من ، در جستجویت منم من

با یاد رویت منم من ، هر شب به شب زنده­داری

ای خوب منظر نگارم ! زیباتر از تو ندارم

در جمع شیدائیانت ، شیداترینم تو داری

گشتم ز هجر تو کاهی ، هر شب مرا خود گواهی

در خلوت اشک و آهی ، سوزم ز چشم­انتظاری

تا کی به سوزت بسازم ؟ بنگر ! که چون می­گدازم ؟

بی­رویت ای دل­نوازم ! بردی ز من بردباری

من (قدسی) بی­پناهم ، کی می­کنی یک نگاهم ؟

از تو به جز تو نخواهم ، کی آرزویم بر آری ؟

بازدیدها: 26