سرودۀ استاد محمد قدسی – صبح صادق – دیوان عترت خورشید

صبح صادق

فروغ روزم آمد در نظر ، شب را رها كردم

شدم خورشيد­پيما ، ماه و كوكب را رها كردم

نشستم تا سحر در شام زلف يار ، تا بر دل

دري بر صبح صادق واشد و شب را رها كردم

روايت مي­كند چشمش حديث عشق تا با من

دگر بحث كتاب و درس مكتب را رها كردم

ميان يار و من در گفتگو چون شد زبان حائل

دهان بستم ، زبان بگذاشتم ، لب را رها كردم

به كيش عشق بردم سجده بر محراب ابرويش

پرستيدم جمال يار و مذهب را رها كردم

در ميخانة وحدت ، زمشرب باز شد بر من

چو نوشيدم مِيِ توحيد ، مشرب را رها كردم

قدم برداشتم تا در صراط مستقيم حق

كجي بگذاشتم ، راه مُورّب را رها كردم

سوار مركب لا ، رستم از قيد تعلق­ها

فنا گشتم در الاّ الله و مركب را رها كردم

مقام عجز در كويش ، ز هر منصب مرا خوش­تر

به جز اين كار ، من هر شغل و منصب را رها كردم

چنان سرمست از جام ربوبيّت شدم ( قدسي)

كه هر ذكري به غير از ذكر ياربّ را رها كردم

بازدیدها: 28