سرودۀ استاد محمد قدسی برای شاعر گرانقدر استاد صاعد اصفهانی- دیوان عترت خورشید

تقدیم به استاد صاعد اصفهانی

 

در غروب بی­کسی­ها ، غم­گسارم صاعد­است

در شب غم ، چلچراغ شام تارم صاعد­است

 

سال­ها محفل به محفل گشتم و در­یافتم

بیش ، از هر هم­نوائی ، غم­گسارم صاعد­است

 

آن­که بی­عطر حضورش در گلستان سخن

شاخه­ای خشکیده و بی­برگ و بارم ، صاعد­است

 

از کج­اندیشان نیندیشم که در امواج ظلم

بادبان کشتی صبر و قرارم صاعد­است

 

از مخالف نیست باکم در میان انجمن

تا که چون یاری موافق در کنارم صاعد­است

 

نازک­اندیشان شاعر ، در دفاع از شعر من

جمله شمشیرند ، اما ذوالفقارم صاعد­است

 

مهربان­یاری که چون سستی کنم در کار شعر

می­دهد از کاهلی­ها ، زینهارم صاعد­است

 

ساقی عرفان ، که با گل­بادة مضمون ناب

می­برد در بزم دل ، از سر خمارم ، صاعد­است

 

نو نهالم ، کز بهار شعر او گل­ کرده­ام

مایه رویش ، به شعر آب دارم صاعد­است

 

هست در گنجینة شعر و ادب ، چشمم به او

دیگران دُرند و دُرّ ِ شاهوارم صاعد­است

آن­که هر دم با تجلی در منای طبع من

می­کند اعجاز در شعر و شعارم ، صاعد­است

 

در میان بزم صائب ، آن­که را از صدق دل

اوستاد اوستادان می­شمارم ، صاعد­است

 

در میان نکته­سنجان ، بی­سخن از بهر نقد

آن­که شعرم را به دستش می­سپارم صاعد­است

 

آن­که شعر اصفهان را هست تاج افتخار

من کیم ؟ (قدسی)! که گویم افتخارم صاعد­است

بازدیدها: 88