سرودۀ استاد محمد قدسی – پرواز – دیوان عترت خورشید

پرواز

 

شبی در کنج دل بیتوته کردم

چو عاشق خویش را دل­سوته کردم

 

خودم را با طنابی بسته دیدم

میان بُهت خود ، بنشسته دیدم

 

به خود گفتم ، ترا دل آفریدند

گمانت پای در گل آفریدند؟

به شیدائی اسیر درد و داغی

چرا از دل نمی­گیری سراغی؟

 

چرا زندانی سلول خویشی ؟

اسیر دست­های غول خویشی ؟

 

تو گر مستی ز مینای توهم

بدان هستی درون نفس خود گم

 

 

نه­ای گر سالک کوی طریقت

در این قالب مزن دم از حقیقت

 

سخن­ها گر درست ، این­جا دروغ است

کلام راست ، موقوف بلوغ است

 

میان بطن حوت تن اسیری

چو یونسg ، ذکر ذَالنّون را نگیری؟

 

در این محبس ، میاور تاب ماندن

بیا بیدار شو ، زین خواب ماندن

 

برون زین دخمة تن ، خوش خبرهاست

سواد شب ، چو طی کردی سحرهاست

 

 

سرود گم شدن ، درخویش سر کن

برای یافتن ، ازخود سفر کن

 

برون زین تن ، فضائی آفتابی­ست

به دوش آسمان ، شولای آبی­ست

 

به خورشید از دل خود راه وا کن

رهی در ذرة خود ، دست و پا کن

 

خوشا ، خنیاگری در بزم لاهوت

رهائی از غم زندان ناسوت

 

پریدن در فضای بی­زمانی

گرفتن لانه در بی­آشیانی

 

خوشا در کوی تجرید­آرمیدن

به آرامش رسیدن ، دوست دیدن

 

به آزادی قسم ، پرواز زیباست

میان پر زدن ، آواز زیباست

 

چه آوازی ؟ رهائی را سرودن

رهائی از غم ، بی­دوست بودن

 

رهائی از حجاب هر چه جز اوست

قرار ما و دل ، محراب ابروست

خوشا پرواز در اوج سماوات

در آن اوج ، آشنائی با مقامات

 

رهائی را ز دل فریاد کردن

ز نو ، پرواز را بنیاد کردن

 

نمی­دانم کیم ؟ یا از کجایم ؟

همین دانم که با عشق آشنایم

 

نمی­دانم کدامین سوست رویم ؟

همین دانم ، چو عاشق شعله­خویم

 

به یک آهی که شام از دل برآرم

هزاران مرده را ، دل سوته دارم

 

میان آتش عشق است راهم

گواهم کاروان اشک و آهم

 

درون سینه­ام آئینه زار­ست

پُر از پرواز رنگین بهار­ست

 

قناری­خوان داغ لاله­زارم

سراپا ، چشم و دل ، چشم­انتظارم

 

من ازگل­های سوری ، سوره­خوانم

حدیث سرو و گل را خوب دانم

من از لمس خدا ، در برگ هرگل

شنیدم رازها ، از لحن بلبل

 

صدای عشق ، در باد بهاری

ندای هو ، در آواز قناری

 

عروج روح ، با معراج شبنم

دمی بیتوته در گلبرگ مریم

 

به رگ­های من این خونی که جاری­ست

درون لالة سرخ بهاری­­ست

 

کجا در من ، گل غیرت بمیرد ؟

نمی­خواهد دلم ماتم بگیرد

 

صدای زخمیم را گوش دارید

کمی بر غربت من اشک بارید

 

درون ، آئینه­ای از ذات دارم

که چشم­ دل به سویش مات دارم

 

ببین سوز دلم را در نگاهم

کدام آئینه دارد تاب آهم ؟

 

چه گل­گشتی است ، باغ آشنائی ؟

قناری در قناری ، هم­نوائی

دراین قالب ندارم ، تاب ماندن

شدم بیدار ازین در خواب ماندن

 

تمنای بلوغ روح دارم

درون موج دریا ، نوح دارم

 

اگرهمت کند شاه ولایت

رود (قدسی) به اوج بی­نهایت

بازدیدها: 19