سرودۀ استاد محمد قدسی – بالاتر از آسمان – دیوان عترت خورشید

بازدیدها: 29

سرودۀ استاد محمد قدسی – بالاتر از آسمان – دیوان عترت خورشید

بالاتر از آسمان

نيمه­شب بود و شورانگيز بود

آسمان خانه ، اختربيز بود

در كنار تنگ شفّاف بلور

در ميانش رقص ماهي ، رقص نور

روبه­روي يك سبد پر اطلسي

بادلي آرام ، بي­دلواپسي

در تفكر سر به زانو داشتم

دفتري مضمون به پهلو داشتم

خلوتي آرام آن­شب بود و دل

بر لبم آواي يارب بود و دل

زير چتر عطر باران نسيم

يادم آمد ، روزگاران قديم

ياد فصل برق جولان شباب

موسمِ عشق و بلوغ و التهاب

ياد ايّام جواني بود و من

خاطرات زندگاني بود و من

يادي از آن سال­هاي پر نشاط

كز صفا دل بود غرق انبساط

من ميان باد و بوران بلوغ

آتشي سوزنده بودم ، با فروغ

سينه­ام آئينة خورشيد بود

آسمانش روشن از اميد بود

رسم و راهم بود در آن روزگار

عاشقي ، دلدادگي ، قول و قرار

هركجا بودم قناري­خوان باغ

بسته بودم با دلم ، پيمان باغ

مي­نشستم با ادب پهلوي گل

مي­شنيدم نغمة ياهوي گل

مي­گرفتم اوج با تكبير ياس

مي­نوشتم بر چمن ، تفسير ياس

شوق من با شاپرك پر مي­كشيد

ارغوان را يك نفس سر­مي­كشيد

سايبان من گل بابونه بود

همدم من بوته­هاي پونه بود

بال مي­شستم چو اردكها به رود

غوطه مي­خوردم به ژرفاي شهود

بر دلم ، بوي عبير عشق بود

داغ درمان­ناپذير عشق بود

پرسه در هر كوه و صحرا مي­زدم

كشتي خود را به دريا مي­زدم

رسته بودم من ز نام و ننگ­ها

بسته بودم دل به عشق آهنگ­ها

روزها سر شد به كنجي با رطب

بر گليم چله در دهليز شب

دل به سر مي­برد با آئينه­ها

اقتدا مي­كرد بر سبزينه­ها

داشتم خوش خلوتي با مولوي

مي­شدم مست از شراب مثنوي

شعله­اي در خرمنم افتاده بود

هستي­ام آتش­به­جان چون باده بود

شعله­اي از جنس نار موسوي

آتشي از نخل طور معنوي

تشنه­لب ، بودم روان دنبال آب

روبه سوي چشمه­سار آفتاب

v

در دلم بود آرزو ، آن­روزها

مهر اندوزم ز مهر­افروزها

خويش را اين سو و آن سو مي­زدم

هركجا مستانه ياهو مي­زدم

تاكه روزي يافتم دريا دلي

در دل امواج ، جستم ساحلي

در سلوك عشق ، پيري يافتم

عارف روشن­ضميري يافتم

يافتم مشگل­گشاي خويش را

در طريقت ، رهنماي خويش را

يافتم مردي ز ايل اوليا

از تبار تابناك اتقيا

او ، رِداپوش سرافراز من است

انتخاب روز آغاز من است

از زبانش چون سخن گل مي­كند

هم­نوازي با تغزّل مي­كند

در كلامش ، خودشناسي محور است

در مَرامش ، حق شناسي جوهر است

مي­نشيند حرف او بر هر دلي

مي­گشايد عقده از هر مشگلي

گفته هايش نغز و بي پيرايه است

ساده اما چون گهر پرمايه است

پيكرش پيچيده در نور رداست

نيمهشب بود و شورانگيز بود

روبهروي يك سبد پر اطلسي

بادلي آرام ، بيدلواپسي

خلوتي آرام آنشب بود و دل

يادي از آن سالهاي پر نشاط

سينهام آئينة خورشيد بود

هركجا بودم قناريخوان باغ

مينشستم با ادب پهلوي گل

ميشنيدم نغمة ياهوي گل

ميگرفتم اوج با تكبير ياس

مينوشتم بر چمن ، تفسير ياس

شوق من با شاپرك پر ميكشيد

ارغوان را يك نفس سرميكشيد

همدم من بوتههاي پونه بود

بال ميشستم چو اردكها به رود

غوطه ميخوردم به ژرفاي شهود

داغ درمانناپذير عشق بود

پرسه در هر كوه و صحرا ميزدم

كشتي خود را به دريا ميزدم

رسته بودم من ز نام و ننگها

بسته بودم دل به عشق آهنگها

دل به سر ميبرد با آئينهها

اقتدا ميكرد بر سبزينهها

ميشدم مست از شراب مثنوي

شعلهاي در خرمنم افتاده بود

هستيام آتشبهجان چون باده بود

شعلهاي از جنس نار موسوي

تشنهلب ، بودم روان دنبال آب

روبه سوي چشمهسار آفتاب

در دلم بود آرزو ، آنروزها

مهر اندوزم ز مهرافروزها

خويش را اين سو و آن سو ميزدم

هركجا مستانه ياهو ميزدم

عارف روشنضميري يافتم

يافتم مشگلگشاي خويش را

از زبانش چون سخن گل ميكند

همنوازي با تغزّل ميكند

مينشيند حرف او بر هر دلي

ميگشايد عقده از هر مشگلي

چون پري ، آئينهزاد جلوههاست

چشم او شرقيترين اشراق عشق

ميدهد پرواز ، در آفاق عشق

رازدانِ سر وحدت ، موبهموست

رگرگش سرمست عشق كبرياست

سنبلستان دلش ، آئينهپوش

كهكشان سينهاش خورشيدجوش

ميزند جوش از دلش آب بقا

سينهاش گنجينهاي سربسته است

از قنوتش ، ميچكد باران راز

محفلآراي خرابات شهود