شعر « امام العاشقان» سرودۀ استاد محمد قدسی

امام العاشقان

خوشا آن دل که داری تو هوایش

کنی آسان ، تو هر مشکل برایش

سر جایش نمانده هیچ چیزی

بیا هر چیز را بگذار جایش

*

کجائی ای نگار نازنینم

کجائی ای امید آخرینم

اگر باور نداری امتحان کن

که تا آخر به پایت می نشینم

*

« عزیزم کاسة چشمم سرایت»

دلم حک می شود در رد پایت

چو شمعی توی دستت می شوم آب

ببین بی تاب  می سوزم  برایت؟

*

اگر مستم اگر  بت می پرستم

همیشه با تو ام هرجا که هستم

تو ئی در هر نمازم قبلة من

نپندارد کسی خالی است دستم

*

میان تیرگی هایم اسیرم

جوان بخت از توام  با آن که پیرم

دلم را نذر چشمان تو کردم

کمک کن پای نذر خود بمیرم

*

دلم تنها تو را فریاد می زد

صدای هرچه باداباد می زد

تو را موی سپیدِ رنگِ برفم

از آن وقت سیاهی داد می زد

*

به دل ها بی تو من جائی ندارم

نه  امروز و نه فردائی ندارم

توان رفتن از کوی تو ای عشق

مخواه از من که من پائی ندارم

*

اگر اینجا پریشان آمدم عشق

اگر افتان و خیزان آمدم عشق

تو آقائی کن از من رو مگردان

که با حال  پشیمان آمدم عشق

*

دل من نذر سقاخانه توست

به دستم از ازل پیمانة توست

حقیقت چیست گر دنیا مجاز است

حقیقت، کُنهِ بی  افسانة توست

*

برایم قصة پر ماجرائی

برایم بهترین مرد خدائی

سر راه دو راهی های چشمت

همیشه می نشینم تا بیائی

*

نگاه من گواه بی گناهی

نمِ اشکم نشان روسیاهی

ندارم دست اگر از گریه کردن

نگاهم می کنی خواهی نخواهی

*

ز دریایت نمی گیرم کناره

نمی گیرم در این کار استخاره

زکویت گر دوصد بارم برانی

به سویت باز می گردم دوباره

*

تو از حسن و ملاحت کم نداری

ولی اصلا به روی خود نیاری

حرم داری کبوتر داری اما

ببر دل ها که گندم کم نیاری

*

تودر عمق نگاهت راز داری

برای من همیشه ناز داری

به مرداب نگاهم با نگاهی

بزن آتش  که تو  اعجاز داری

*

کجا در عشق از پا می نشینم

و یا زین گُود، بالا می نشینم

زبامی گر پریدم چون کبوتر

چو برگشتم همان جا می نشینم

*

دلی سرشار از توحید کردن

مهیای شب تجرید کردن

به سوی مقصد حق الیقینی

سفر آغاز از تردید کردن

*

من از بیگانه احوالان گسستم

به جز بر روی جانان ، دل نبستم

همه منعم کنند از بت پرستی

اگر این است بت ، من بت پرستم

*

مرا بایک نگاهی زیر و رو کن

سپس با خاطراتم روبرو کن

تو که  حال و هوایی تازه داری

برای من هم آن را آرزو کن

*

به رویت می کنم صبح خود آغاز

زمویت می کَشَم شام و سحر ناز

تو لبخندت به رنگ ماورائی است

که در می آورد اشک مرا باز

*

به دریایت روان چون  ماهیم دوست

بلا جویان ، به سویت، راهیم دوست

در آواز نگاهت خواندم این که

هنوز از عمق جان میخواهیم  دوست

*

شبی در لابلای گریه هایت

میان ناله های بی صدایت

میان خلسه های عارفانه

طلب کن حاجتم را از خدایت

*

سری با شانة من آشنا کن

دلی با غربت من  همصدا کن

نگاهم کن کمی، تا جان بگیرم

مرام آشتی را ابتدا کن

*

زچشمان تو می خوانم که آخِر

زپیشم می شوی فردا مسافر !

و من باید که امشب  تادم صبح

شوم در معبر چشم تو عابر

*

گل و زنبور با هم در تماس اند

گل و زنبور بی هم در هراس اند

هماغوشان زیر یک لباس اند

هماغوشند و بی هم در هراسند

عسل با شهد از یک خانواده است

گل و زنبور هم را می شناسند

*

چرا تو اینقدر سرسختی ای دوست

بیا با من تو بنشین لختی ای دوست

نگاهی کن عوض کن بخت مارا

به یمن آن که تو خوشبختی ای دوست

*

به من گفتی سحر داری می آیی

میان خواب و بیداری می آیی

ولی خواندم زپژواک صدایت

برای عاشق آزاری می آیی

*

من  از آغاز  هِر از بِر ندانم

زپشت کوه می آیم ، گمانم

من و خورشید همزادیم و همراه

میان راه می باید نمانم

*

مزن بر هیچ کس تیشه به ریشه

که دنیا نیست یک حالت همیشه

از اول شاه جنگل شیر بوده

تو روباهی بترس از شیر بیشه

*

عزیز من بگو که روبه راهی

که چشمت می دهد جز این گواهی

گذشت روزگار اعجاز دارد

زمن راضی شوی، خواهی نخواهی

*

مباش اخمو که صبرم سر میاید

تبسم بر لبت بهتر میاید

تو از من دل ببر جای شکستن

که این کار از تو ، بهتر بر میاید

*

اگر خواهی گواه پاکی من

بخوان در چهره ام غمناکی من

به لبخندی تو هر دلواپسی را

زمن برگیر ای افلاکی من

*

تو چون جانی برای پیکر من

چو شیر آمیختی با شکر من

برایت نغمه می خواند قناری

به روی شاخ و برگ حنجر من

*

بکش تنها تو ای دل ناز خود را

درون خود ببین  همراز خود را

تو در خود  مثل خود می پرورانی

مَگیری دست کم اعجاز خود را

*

اگر عشقت برایم یک هوس بود

چرا پس قیمتی تر از نفس بود

به من یک دوستت دارم نگفتی

به تو دلبستگی یک بار بس بود

*

برایم شمع دانی کاشتن ها

و بعداً گُل از آن برداشتن ها

رهایم کردن و قلبم شکستن

و جای آشتی نگذاشتن ها

*

تو میدانی که عشق من هوس نیست

برایم بی تو عمر یک  نفس نیست

تو مثل نغمه ای از راه دوری

که هرسو می دوم در دسترس نیست

*

اگر آئی سراغم توی قایق

به بر گیریم هم را مثل سابق

صمیمی تر زیاران قدیمی

موافق تر زیکرنگان عاشق

*

زپیشم می کنی چون ساز رفتن

برقصد توی چشمت ناز رفتن

من امشب با تو، کُلّی حرف دارم

مخوان تا بامداد آواز رفتن

*

بپوش  از زاهدان خشک ، رو را

رها کن این نماز بی وضو را

مکن می را حرام خشک مغزان

برو بشکن سر ایشان سبو را

*

تو ازحکمت در این عالم چه دانی

خیالت نامة ننوشته خوانی

از این معبر گذشتن مرگ حتمی است

وصیت کن که بی وارث نمانی

*

رسید از گرد راه اکنون جدائی

نشستم چشم بر راهت ، کجائی

برافروز از دم تیغ نگاهت

خیابان سپهر آشنائی

*

شنیده گوش کس چون و چرایت؟

خدا هم خوب می خواهد برایت

رضامندی به تقدیر الهی

عیان باشد به پژواک صدایت

*

شود اوضاع ما بهبود گردد؟

به کلی رفع هر کمبود گردد؟

تو خورشیدی برای قلعة ما

بیا تا سایه ها نابود گردد

*

بگو عشق مرا از سر بسازند

برایم خامه و دفتر بسازند

به نقالان بگو با قصة من

هزار و یک شب دیگر بسازند

*

بیا با اشک هم ، اختر بسازیم

برای هم زگل بستر بسازیم

بیا با قصه های عاشقانه

هزار و یک شبی دیگر بسازیم

*

بیا تا زندگی از سر بگیریم

سراغ هم زیکدیگر بگیریم

بیا تا  هر دو هم  را چون قناری

میان یک قفس در بر بگیریم

*

من آن طفل یتیم بی پناهم

که در این شهر خوب و سر به راهم

نمی گرید کسی بر حال و روزم

کجائی ای رفیق اشک و آهم

*

شب مستی سبویم را شکستند

خُمِ بغض گلویم را شکستند

میان گریه ، پیش چشم مستان

سبوی آبرویم را شکستند

*

تو می گفتی که دنیا هست زندان

ولی از گفته ات گشتی پشیمان

از آن روزی که عشق آغاز کردیم

رسید این غربت دنیا به پایان

*

تو را سوگند ای مه چون برآئی

نیاور روی لب حرف جدائی

دو راهی را تو بر دار از سر راه

فقط یک راه ،آن هم آشنائی

*

همیشه یک نفر اینجا نشسته

دخیل از تاب گیسوی تو بسته

صدای قلب او از بس بلند است

سکوت عشق را   درهم شکسته

*

از این که دیر می آیی چه گویم

به پیش من نمی پایی چه گویم

اگر شد  بیشتر پیشم بمان ، عشق

ولی تو  هر چه فرمائی چه گویم

*

چقدر آشوب برپا می کند غم

مرا بی جرم رسوا می کند غم

گر از میخانه پا بیرون گذارم

مرا هرجاست پیدا می کند غم

*

که واجب کرده با من تو بسازی؟

نباید پیش من، خود را ببازی

به زندانم ببر گر حکم داری

که محکومم به جرم پاکبازی

*

زمین از مستی من  آسمانی است

خُمِارم، از کران تا بیکرانی است

مرا راندی گر از میخانه، غم نیست

حکایت ها زمن بر هر زبانی است

*

عزیزم ، پست از من عالی از تو

غم تو مال من ،  خوش حالی از تو

میان میوه ها ی دست چین ، هست

هلوی نوبر امسالی از تو

سفر کردم به شهر خاطراتم

ندیدم خانه ای را خالی از تو

*

ندارم دوست اصلا خستگی را

بگیر از من غَمِ وابستگی را

میان این همه، تو می توانی

بیاموزی به من وارستگی را

*

مرا از خود چرا دلسرد کردی

میان کوچه ها ولگرد کردی

گمان کردم دوایم هستی اما

مرا خانه نشین درد کردی

*

الهی من به دور تو بگردم

بیا و باش مرهم روی دردم

تمام آن چه را که رشته بودم

هواخواه تو گشتم، پنبه کردم

*

کیم من، عاشق عاشق شدن ها

دخیل چشم مست نسترن ها

ندیدم از سخنگویان گشادی

که می گردم به دور بی سخن ها

*

به حال من نمی سوزد دل تو

وفا از کس نیآموزد دل تو

نداری رشتة تار محبت

به هم مارا نمی دوزد دل تو

*

به طرز  آب ها، صاف و زلالی

تو شیرین تر زهر خواب و خیالی

تو مثل قصه های شاهنامه

شنیدن داری و دور از زوالی

*

به فردوسی نوشتم یک دو نامه

که یکبار دگر بردار خامه

اگر شد داستان یار من را

منظم کن به سبک شاهنامه

بازدیدها: 8