شعر «بازهم از لابلای لحظه ها» سرودۀ استاد محمد قدسی

باز هم ،از لابلای لحظه ها

باز هم ،از لابلای لحظه ها

یک نفر دارد صدایم می کند

آن توئی ، یا مثل تو دارد کسی

زلف را زنجیر پایم می کند

*

مرز مابین من و دیوانگی

می شود پر با تو ای زیبای من

در نفس های تو طعم زندگی است

یک نفس ترکم کنی ایوای من

*

من که  مثل رود هر سو می روم

بی تو آخر کی به دریا می رسم؟

می زنم مثل کبوتر بال و پر

تو نباشی کی به بالا می رسم

*

لحظه های با تو بودن چون نسیم

دست داد و زود رفت از دست من

با تمام برق سیری ، مانده است

رد پای سبز تو در هست من

*

کاش می شد می توانستم کمی

آن زمان ها را نگه می داشتم

مثل حس سادگی امروز هم

زندگی را ساده می انگاشتم

*

عشق من ، سر رشته ها را پاره کن

تا ببینی باز می دوزم به هم

دست در هر کار گوئی  می زنم

د ل به هر کاری که باشد می دهم

*

روی من آغوش واکن مثل ابر

رحم کن بر دیدة بارانیم

می رود از کف مجال دلخوشی

خوب من تاکی زخود می رانیم

*

باز مثل پیشتر ها سر گذار

روی تخت سینة من در سکوت

دوست می دارم نمازی که تو را

روی دستانم بگیرم در قنوت

*

عشق من فکری به حالم می کنی ؟

یا که من خود چارة کاری کنم ؟

گر رهایم می کنی باور مکن

دست و پا از بهر خود یاری کنم

*

آن چه این مردم قضاوت می کنند

عشق با جرات از آن رد می شود

عشق  حرف منطقی حالیش نیست

بی خیال خوب یا ، بد  می شود

*

با تو من حس می کنم طعم کسی

که به هر چیزی که می خواهد  رسید

عشق می دانم مجالم می دهد

تا در آیم زامتحان ها روسپید

*

شعر کردم  نغمة چشم تو را

نغمه های دل نواز بی کلام

امتحان عشق من که  ، خوب شد

برگه بالا،  روی سر ، فرصت تمام

*

ماه من امشب بمان بر  روی پل

تا چکد عکس تو در ژرفای  آب

می کنم مانند  دیگر خاطرات

توی ذهنم این یکی را نیز قاب

*

تا تو در  قلب منی کی می کنم

با همه دنیا عوض جای تو را

لحظة پادر میانی ها فقط

می کشانم در وسط پای تو را

****

بی تو گر بال و پری هم واکنم

در قفس بر میله ها بر می خورم

بی شمیم جان فزایت ای بهار

در خزان زندگی  می پژمرم

****

پشت لبخندم غمی دارم نهان

این غم دلواپسی های من است

خاطراتت روی  ذهن سبز من

بوستان  اطلسی های من است

*

خاطرات مانده از تو پیش من

نسخه های المثنای تو اند

هر کدامش نکتة  ناگفته ای است

این همه مطلب  به املای تو اند

*

می روی  از پیش من پشت مرا

تیشة توفان  غم تا می کند

این گره ها کور باشد هرچقدر

دست هایت جمله را وا می کند

*

در کنار من تو وقتی نیستی

نیمی از من نیست در پهلوی من

این که می گویم  به روی خود نیار

می شود خم بی تو این  زانوی من

*

ای مسافر من که می دانم شبی

بار می بندی از اینجا می روی

گاه گاهی پشت سر را هم ببین

من یقین دارم پشیمان می شوی

*

گرچه می دانم برایت مشکل است

زندگی را یک کمی آسان بگیر

کار را بسپار دست سرنوشت

با ندارم ها سر و سامان بگیر

*

حسرت گلدان خالی را ببین

با نبودن خویش را عادت بده

کالة معیوب ، کفر نعمت است

شکر کن وآن جنس را عودت بده

*

زاغ ها وقتی  مزاحم می شوند

مژدة فصل بهار بلبل است

صبح صادق بعد صبح کاذب است

از غلط تا واقعیت یک پل است

 

بازدیدها: 16