اشعار نو

معراج   صحن کوچک خانه را ، که به بزرگی تمام وسعت هستی ست و سنگ­فرش آسمانی حیاط را ، که خشت­خشتش ، از بهشت بود و در نبض نیایش ، می­تپید دیوار گِلین را ، که از جنس لاهوت و اطاق ساده بی­رنگ را ، که بستر ملکوت و ...

زائرانه   سرایه­ای برای تو ، که زائر کوی یاری ، و مسافر دیار دوست کنون که به طرز باران ، در جویبار ترنم ، جلگه به جلگه ، جاری و دشت­ نورد اقیانوس شده­ای ، تمام تمنّایم را در یک سبد پر از ستاره آبی ، بدرقه راهت می­کنم ...