رثا

گوهر از دست رفته به مناسبت عروج ملکوتی مرحوم دولابی«متوفی1381»   فلك چشم و چراغ خانة ما را كجا بردي؟ بگو شمع شب كاشانة ما را كجا بردي؟   دل ما بود عمري سرخوش از ميخانة چشمش خدا را ساقي مي­خانة ما را كجا بردي؟   خماري مي­كشد ما را ...

در رثای آیه الله ارباب متوفی 1355   ساقیا لبریز کن پیمانه را ! وارهان از عقل ، این فرزانه را !   پر کن امشب جام صهبای سخن تا زنم دل را به دریای سخن   از خم عرفان ، شرابم آرزوست یک بغل ، مضمون نابم آرزوست   ...

اولیای مستور   دریغا و دردا ! که از محفل ما برون رفت آرام جان و دل ما   صد افسوس کز آفت دور گردون شد آن گوهر پاک ، در خاک مدفون   رها کرد ما را و کوس سفر زد سبک­روح ، سوی خدا ، بال و پر ...

به مناسبت یکمین سالگرد عروج مرحوم دولابی   اي نديم سالهاي پيش من بازتاب عقل دور­انديش من   امشبي را با دلم ، كُن محرمي هم­زباني ، هم­صدايي ، هم­دمي   يك طپش ، قلب مرا هم­راه باش هم­نواي سينة پر آه باش   پيش من ، امشب دلي شيدا ...